అరిటాకులో అమ్మచేతి కమ్మని భోజనం

అవకాశం దొరికనప్పుడల్లా, కారణం కనిపించినప్పుడల్లా ఇంటికి వెళ్లడం ఒక అలవాటయిపోయింది. గడిచిన వారాంతం కూడా ఇంటికి వెళ్లాను.

ఈసారి కారణాలలో ఒకటి, అమ్మ పది మందిని భోజనానికి పిలిచింది...... నేను వుంటే సహాయంగా వుంటానని. ఆమ్మ మనసులో అంతే వుంటే అది అమ్మ మనసు ఎందుకవుతుంది. చేసే రుచికరమైన పదార్థాలు దగ్గరలో ఉన్న కుర్రాడు తిని ఆనందిస్తాడు కదా అన్నది బయటికి చెప్పనవసరంలేని అమ్మ మనసులోని మాట. ఎందుకంటే, నేను అన్నయ్య ఇంట్లో లేనప్పుడు, మాకు ఇష్టమయినవి, లేక ప్రత్యేకమైన వంటకాలు వండినప్పుడు అయ్యో నువ్వు లేవురా అని తరువాత ఫోన్లో అనడం మామూలే.

ఈసారి భోజనానికి వచ్చిన అథితులు పధ్నాలుగు మంది కాక అమ్మ, నాన్నగారు, నేను. వెరసి పదిహేడు మంది.

అరిటాకులో భోజనాలు.

దోసకాయ పప్పు
ఆవ పెట్టిన అరిటికాయ కూర
కొత్తిమీర కారంతో వంకాయ కూర
దోసావకాయ
పులిహోర
ముక్కల పులుసు
పెరుగు
పాయసం
రవ్వకేసరి
ముందురోజే కాచిన నెయ్యి

అమ్మ నేను అందరికీ వడ్డించాము. తరువాత అమ్మ ఆడవారికి పళ్ళు, తాంబూలాలు ఇచ్చాక, ఇద్దరం కలిసి భోజనం చేసాము.

పదిహేడు మందికి ఒక్క చేత్తో, వేరే వాళ్ల సహాయం లేకుండా వండేసింది అమ్మ. వడ్డనలో మాత్రమే నేను సహాయం చేసాను.

అసలు అరిటాకులో భోజనం అంటేనే అదో తెలియని రుచి కలుగుతుంది నాకు. ఇక కింద కూర్చుని, పదిమందికి వడ్డించి తరువాత తినడం.... అన్నింటికీ మించి అమ్మచేతి వంట. ఇక చెప్పక్కర్లేదు.

Restaurants కి వెళ్ళి order చేసి తినడం, functions కి వెళ్ళి (అవి అచ్చమైన ఆంధ్రా వయినా) నుంచుని buffet లు తినడం మధ్య అప్పుడప్పుడు ఇలాంటి భోజనాలు జిహ్వకి, కడుపుకి, మనసుకీ కూడా సంతృప్తినిస్తాయి.